123. Top Test Team… plus 1

In een bedrijf met de omvang van dat van mijn huidige werkgever, de firma Den Hartogh(Rozenburg, Z-H, kortweg DH), moeten er altijd wel oude vrachtauto’s (trekkers) vervangen worden. Dat is dan geen kwestie van even met een wensenlijstje naar de showroom gaan. In dit geval werden meerdere truckmerken aangeschreven voor het doen van een uitgebreide offerte.

In mooi Nederlands noemen we dat een inschrijving of, nog echter, een tender. Uiteindelijk bleven er een paar merken over. Belangrijke punten op het verlanglijstje waren onder andere gebruiksvriendelijkheid, een laag gewicht, prijs, brandstofgebruik, soort cabine, aantal paarden, welke ezel, onderhoudskosten, zegeltjes of Air Miles, kleur; werkelijk alles, tot aan het type autobanden werd besproken. 

Hoe het precies aan de onderhandelingstafel is gegaan weet ik niet, ik was er niet bij, maar er werd besloten dat de diverse truckmerken auto’s, demo’s, zouden leveren waarmee DH dan een lange proefrit zou gaan maken. En zo stonden er op dinsdag 23 september 2014 ’s morgens om 8 uur vier trekkers met, met 25000 liter water, geladen tankcontainers op het erf. (Omdat rond deze datum, 15 oktober 2014, de onderhandelingen tussen DH en de truckbouwers nog gaande zijn, kan ik u helaas niet vertellen welke merken er meededen: het waren er meer dan één, en minder dan tien. Er moet nog wel iemand een poot uit te draaien zijn, nietwaar?)

Wie waren de chauffeurs voor deze rondrit? Let op! Vergeet Top Gun. Lach om de Red Arrows. De drie Muisketiers? Piiiéép (censuur)! Denk: Top Test Team! In willekeurige volgorde: Hans den Hartogh. Hij had de leiding van dit deel van het project. Hans had de route uitgezet en deze netjes op papier uitgedraaid. Ook niet onbelangrijk: hij had een credit-card op zak. Op basis van het hiervoor geschrevene mocht hij mee.

De volgende was Leo de Leede. Leo heeft heel Europa en de halve rest van de wereld rondgereisd, met de vrachtauto. Bakken ervaring heeft deze man. Amper thuis van een viereneenhalve maand durende reis van Rozenburg naar Peking en weer terug (28.000 kilometer!), zie ook http://www.oldtimertrotters.nl/, was hij het thuiszitten na amper twee weken al weer zat en ging ook hij mee met dit, voor hem althans, rondje rond de kerk. Ter uwer info: ik wil met Peking niets van doen hebben, of er moet ‘Eethuis’ vóór, of ‘Eend’ áchter staan.

De volgende trucker was Jurjen Kerstholt, een collega van de vestiging Coevorden. Vandaag de dag staat Jurrie hele dagen op locatie boorputten leeg te maken, maar voorheen had hij een woordenboek Nederlands-Russisch en een woordenboek русский – Голландский in zijn auto, en dat had alles te maken met de bestemmingen waar hij toen op reed. Kortom: ook een zeer ervaren chauffeur.

En ik mocht ook mee!

Tsja…

Hoe kan dat nou? Lang, lang geleden reed ik met een vrachtauto met aanhanger veel naar en in België.  Rond die tijd kwam ik met een enkele bakwagen ook wel eens in Duitsland. Maar ervaring in het rijden op, in en naar die landen? Mmmnnneu… Niet echt. In het tijdperk Nu kom ik af en toe over de Van Brienenoordberg, bij Rotterdam, of daver ik door de Vallei(en) der Tunnels, in heel Nederland, maar verder dan dat gaat mijn stijg en daalervaring niet. Dus waarom….? Ik kan geen andere reden verzinnen dan dat de demo’s wit waren, en ik ben nu eenmaal van de witte auto’s. Een plausibeler verklaring is dat ik, als regiochauffeur, anders tegen een auto aankijk dan een internationaal chauffeur. En een andere kijk of mening wordt, mits goed onderbouwd, altijd zeer gewaardeerd.

Voor vertrek werden er wat afspraken gemaakt: alles, behalve de chauffeur, staat in de stand ‘Automatisch’. Versnellingsbak, remsystemen, verlichting, beddengoed: noem maar op. De Cruise Control gaat op 83. Om de tien minuten vertrok er een auto, zodat we niet op elkaars bumper zouden rijden, en zo elkaars rijstijl niet konden beïnvloeden.  Ik mocht zowaar als eerste vertrekken. Met een routebeschrijving op papier, een navigatiesysteem ingebouwd in de truck en een hoop goede raad kon er, vanuit Rozenburg naar Luxemburg, echt niets misgaan…

En wie reed er, na amper 240 kilometer onderweg te zijn, verkeerd? Juistem… Even kijken of ik niet iemand anders daar de schuld van kan geven. Ja hoor; gaat lukken. Ene H. den H. had een routebeschrijving uitgedraaid die 100% geschikt was voor personenauto’s, maar helaas niet voor trucks. Poe, kom ik daar goed weg, zeg. In de beschrijving werden een paar ‘Pont(s) de Weetikveel(s)’ genoemd, bruggen in Luik, maar hoewel het vroeger mogelijk was, ja, zelfs niet anders kon! dan door Luik te rijden, was dat, gezien alle verbodsborden, tegenwoordig absoluut niet meer de bedoeling. Om een en ander kort te houden: probeert u alstublieft niet met een vrachtauto ergens in Luik te straatje-keren.

Eenmaal op de goede weg ging het rap, in eerste instantie dan, want er kwam een knappe helling voor mijn wielen, de goede kant op. Met uiteindelijk een gangetje van 40+ km/u racete ik naar boven. Bij Baraque de Fraiture (het zal mij worst zijn hoe u dit leest: er staat inderdaad een frietkot) haalde ik de andere truckers weer in. Zij hadden op de helling achter Luik niet veel harder gereden. Het lag dus niet aan mij.

Zo toerden wij bijna drie dagen lang door Nederland, België, Luxemburg, Duitsland en Nederland. Volstrekt probleemloos reden we van overnachtingsplek naar overnachtingsplek. Geen budgethotels, maar luxe vrachtautocabines stonden ons, voor de nachtrust, ter beschikking. Een test is een test, nietwaar? Berg op, berg af, door valleien, langs steden, voorbij plekken die mij, als BotlekTrotter, volstrekt onbekend voorkwamen.

Ondertussen alle systemen uitproberend; motorremmen, automatische versnellingsbakken, navigatiesystemen, radio’s: niets ontging aan onze aandacht, en dat alles werd ’s avonds bij het eten weer besproken. Ook mijn missertje bij Frankfurt-Flughafen kwam ter sprake. Ik kon er zelf, NATUURLIJK!!, niets aan doen, want er reed al iemand op de rijstrook die ik eigenlijk moest volgen, maar toch. In gedachte hoorde ik al de stem van de Duitse luchtverkeersleider: “Ze white truck? Pleaze leave ze runway!”

Ach, we zijn allemaal veilig thuisgekomen. Met een schat aan nieuwe kennis. Want het ging uiteindelijk wel ergens over. Het rijden was fantastisch, maar het informatie verzamelen was nog veel belangrijker. En de winnaar bij de trucks? Wat wordt de nieuwe DH-truck? Geen idee. Ikzelf* was de allergrootste winnaar. Vier prachtig mooie auto’s, een rondrit waar je ‘u‘ tegen zegt (1500 km, daar doe ik normaal gesproken/gereden drie weken over). Opgeteld bijna 24 uur autorijden, met in de diverse cd-spelers de twaalf cd’s ‘Canto Ostinato’ en, wanneer ik de collegae bij de truckstops tegenkwam,  zeer aangenaam gezelschap: wat wil ik nog meer?

Advertentie. Te huur: Top Test Team, voor het testen van nieuwe trucks. Mocht Hans, vanwege zijn achternaam, Den Hartogh, niet mee mogen doen, dan graag iemand anders met een credit-card.

Marcel Heinsbroek

*’Ikzelf’ ben van het klein, maar fijn. En wit.