Halverwege: Steven ten Boom

DE WESTEREEN – Voor de rubriek Halverwege bellen we deze week met vrachtwagenchauffeur Steven ten Boom (45) uit De Rijp in Noord-Holland. Hij rijdt voor internationaal koelvervoerder Freshtrans uit Aalsmeer. “Hoofdzakelijk met bloemen en planten”, vertelt Steven.

Na 24 jaar internationaal gereden te hebben heeft Steven het afgelopen jaar alleen de Nederlandse wegen gezien. “Sinds een jaar rijd ik alleen nog maar in Nederland”, bevestigt Steven. “Vorig jaar ontdekte ik dat ik suikerziekte heb. Als je dat hebt is ’s nachts rijden niet zo geweldig… Het vreemde dag-nachtritme is als je net suikerziekte hebt bijna niet te doen.”



Hoe heb je ontdekt dat je suikerziekte hebt?

Ik had al zeven maanden klachten maar ja… Steeds druk druk en op mijn manier geen tijd om naar een dokter te gaan. Tot vorig jaar mei de bom in mijn lichaam barstte: ik werd niet goed. Ik voelde me echt niet lekker. Gelukkig was ik thuis, ik ben toen toch maar naar de dokter gegaan. Een normale bloedsuikerwaarde ligt tussen vier en zes. Die van mij was dertig. Dat is echt niet goed.

En nu?

Nu spuit ik vier keer per dag insuline. Dat klinkt erger dan het is: ik ben er aan gewend en het gaat voor mijn gevoel al helemaal automatisch. Ik ben me wel meer bewust geworden van mijn levensstijl en voeding. Je moet toch gezonder gaan leven.



In welke opzichten is je werk veranderd?

Ik heb vorig jaar eerst acht weken thuisgezeten. Toen ben ik eerst weer begonnen met drie dagen in de week rijden, maar dat is niks voor mij. Na een maand ben ik weer fulltime aan de slag gegaan. De grootste verandering is dat ik nu niet meer naar het buitenlang ga, maar alleen nog binnen Nederland rijd: ik haal de bloemen op voor mijn collega’s.

Ik was allang blij dat ik in ieder geval kon blijven rijden. Ik breng nu ’s ochtends de lege bloemenkarren terug naar de kwekers. Dan begint mijn ophaalritje: ik haal de bloemen en planten op en deze worden vervolgens gelost of overgeladen in andere vrachtwagens. Of een andere chauffeur stapt in mijn auto om de bloemen naar Frankrijk of Spanje te brengen.

Hoe is dat, om een andere chauffeur weg te zien rijden, wél naar het buitenland?

Dat is lastig, maar het is gewoon zo. Dit werk, binnen Nederland, moet ook gebeuren. En voor de jongens is het mooi: de wagen is al geladen, ze kunnen zo wegrijden. Pas erin en gaan!



Wil je dit blijven doen?

Wij chauffeurs zitten raar in elkaar. Vooral internationale chauffeurs: het blijft trekken. Ik wil het nu eigenlijk wel weer proberen: een rit naar het buitenland. Ik heb het zo lang gedaan: ik ben 24 jaar internationaal chauffeur geweest. Het is het sfeertje, het rijden en het gevoel hebben vrij te zijn.

De weekenden thuis ben ik inmiddels aan gewend geraakt, maar ik ben vrijgezel: ik was altijd 30-35 weekenden per jaar van huis. Spanje is een mooi land, met een goed klimaat. Ik zie het wel zitten om daar weer naartoe te rijden. Misschien met twee chauffeurs op één wagen, zodat we kunnen afwisselen.

Kun je het lichamelijk aan?

Ik denk dat naar Spanje rijden misschien wel minder zwaar is als wat ik nu doe. Nu laad ik een hele oplegger vol en misschien tien kilometer verderop kan alles er weer uit. Daar ben je de hele dag mee bezig.

Het dag-nachtritme trek ik nu ook wel weer: mijn lichaam is nu gewend aan de insuline, alles is stabiel.



Wat heeft dit afgelopen jaar je gebracht?

Ik heb heel goed contact met de klanten gekregen, de kwekers. Ik rijd al veertien jaar voor Freshtrans –ik ben één van de oudgedienden-  maar heb pas dit jaar de kwekers leren kennen. Dat vind ik wel heel leuk: de mensen achter de bloemen. De waardering naar mij toe vanuit de kwekers is goed, ik voel me toch een beetje het visitekaartje van de firma en dat vind ik heel belangrijk.