Kantje boord, maar Tilburgs is er nog bij

SAN JUAN - Zelfs vertellen over hoe de dagen waren verlopen, was bijna te veel voor Frank Tilburgs. Na anderhalf uur slaap in twee dagen tijd wilde hij maar één ding: slapen. In de tiende etappe van de Dakar vond het team Tilburgs Truck Parts bijna zijn Waterloo, maar een etmaal en een etappe verder zaten Frank Tilburgs, Hans van Limpt en Gijs van Uden nog altijd in de wedstrijd.
 
Het scheelde niet veel. De tiende etappe van de Dakar was zelfs voor ervaren rotten moeilijk, zwaar en nauwelijks doorheen te komen. Debutant Frank Tilburgs wist dan ook niet wat hem overkwam in de duinen van Fiambalá. “Maar dat kon ik vooraf ook niet bedenken. Wat iedereen je ook vertelt, als je het niet zelf meemaakt, snap je dat echt niet.”

Tilburgs en zijn mannen kropen een paar keer door het oog van naald. “Twee keer zijn we nét niet op de kant gegaan,” vertelt Tilburgs. “We hebben een kuub poederzacht zand moeten verspaaien om te voorkomen dat ‘ie omviel. Want als je ligt, dan lig je. Daarna hebben we nog een keer vast gezeten. Vick Versteijnen heeft ons los getrokken. Toen was het al aan het schemeren en moesten we nog een heel stuk door totaal verrot gereden duinen.”
Onderweg naar de finish kwamen ze Aad van Velsen tegen. Die had ook zo veel meegemaakt dat hij het eigenlijk niet meer zag zitten. “Aad stond op het punt van opgeven, maar je moet toch die duinen door,” vond Tilburgs. “Of je dan onderweg nog je waypoints meepikt of je rijdt rechtstreeks naar de finish, dat is niet zo heel veel extra moeite. Dus we hebben Aad ervan overtuigd het toch te proberen en zijn samen naar de finish gereden.”

Terwijl de motorrijders alweer wegreden uit het bivak van La Rioja om aan etappe 11 te beginnen, kwam Tilburgs daar om half vijf ’s ochtends aan. “Dat was de zoveelste kantje boord. De limiet om binnen te komen was vijf uur.” Tilburgs kon anderhalf uur slapen en moest toen weer weg. Navigator Hans van Limpt had in die anderhalf uur vlug-vlug het roadbook voor de elfde etappe gedaan, monteur Gijs van Uden hielp de servicemonteurs om de truck gereed te maken.

De 350 kilometer verbinding naar de start moest Tilburgs dus alleen door zien te komen, want zijn bemanning zat ingesnoerd in de vijfpuntsgordels te snurken. “Ik zat zelf ook te knikkebollen,” geeft Tilburgs toe. “En toen moest de proef nog beginnen. Daarin werden we wel wakker geschud trouwens. Potjandorie, 400 kilometer knippen, stenen, fesh-fesh en andere rommel. En snikheet bovendien. Het was 43 graden in de cabine. We zijn een paar keer gestopt om even wat te eten en te drinken. Tegen het einde hebben we nog wel een tandje bij gezet, want ik wilde niet weer in het donker in het bivak aankomen. Ik heb trouwens geen idee waar we precies zijn. San Juan? Prima. Morgen weer verder.”